Nú ríður á að taka þátt
Á síðustu dögum kosningabaráttunnar bendir ýmislegt til þess að Sjálfstæðisflokkurinn sé að treysta fylgi sitt á landsvísu. En hér í kjördæminu virðist ekki ganga eins vel ef miða á við kannanir. Það verður að taka kannanir með nokkrum fyrirvara, þær gefa til kynna stöðu mála þegar þær eru gerðar en eru ekki spár um niðurstöðu kosninga. Það er mikilvægt að hafa þessa staðreynd í huga dagana fram að kosningum. Það er enn möguleiki á því að hafa áhrif á úrslit þeirra. Kannanirnar mega ekki rugla fólk svo í ríminu að það líti svo á að það sé algerlega fyrirséð hver niðurstaðan verður Sjálfstæðimenn hafa litið svo á að Arnbjörg Sveinsdóttir alþingismaður væri trygg inn á þing. En nú virðist stefna í að það sé óvíst. Það er ekki orðum aukið að mikill sjónarsviptir væri að henni af alþingi en menn mega heldur ekki gleyma því að hún hefur lagt allt í sölurnar í þessari kosningabaráttu. Það kostar vinnu og fyrirhöfn að tryggja Sjálfstæðisflokknum góða útkomu úr þessum kosningum. Flokkurinn hefur verið forystuafl á Norðurlandi eystra og átt fyrsta þingmann kjördæmisins síðastliðin fjögur ár. Í nýju kjördæmi, Norðausturkjördæmi, er eðlilegt að flokkurinn verði forystuafl, leiði kjördæmið. En til þess að svo verði þarf að vinna vel, trúa því að sigurinn sé mögulegur en skilja um leið að það verður að hafa fyrir honum. Það er ekkert öruggt fyrr en kjörstað hefur verið lokað. Af hverju er svona mikilvægt að Sjálfstæðisflokkurinn fái gott gengi í þessum kosningum? Sjálfstæðisflokkurinn hefur farið með landstjórnina síðustu tólf árin og síðustu átta árin með framsóknarmönnum. Þessi ár hafa verið farsæl landi og lýð. Á þessari stundu er líka fyrirsjáanlegt að næstu fjögur til sex ár geta fært landi og lýð hagsæld sem gerir mögulegt að lækka skatta en á sama tíma að styrkja velferðarkerfið. Það er óvenjulegt að vera við lok kjörtímabils í svo góðri stöðu. Það er hægt að glutra henni niður til dæmis með því að leggja í glæfraför á borð við fyrningaleið í sjávarútvegi. Í þessu kjördæmi bæði viljum við og þurfum að leggja okkar af mörkum til þess að koma í veg fyrir það.

Staðreyndir um sjávarútvegsmál
Í kosningabaráttunni hefur undanfarna daga mikið verið rætt um sjávarútvegsmálin og greinilegt að á þessum málaflokki eru skiptar skoðanir. Umræða um stefnuna í þessum málaflokki hefur allt í einu fangað athygli fjölmiðla og almennings. Sennilega er ástæðan sú að Samfylkingin hefur rofið það samkomulag sem gert var í auðlindanefndinni á sínum tíma um að standa saman um auðlindagjaldið og önnur ástæða hlýtur að vera sú að Frjálslynda flokknum helst betur á fylgi en nokkur gerði ráð fyrir. Vinstri grænum hefur ekki tekist að ná athygli með stefnu sinni í þessum málaflokki. Stjórnarandstöðuflokkarnir tala mikið um breytingar á kvótakerfinu en tala að öðru leyti út og suður á einkar óábyrgan hátt. Í gærkvöldi var Ingibjörg Sólrún Gísladóttir gestur í spjallþættinum Tæpitungulaust. Þar sagðist hún ekki telja að það skipti máli hvort afskrifuð yrðu 5 eða 10% kvótans ár frá ári, eða bara eitthvað annað. Hún virkaði ekki sannfærandi þegar hún talaði um sjávarútvegsmál og greinilegt að bæði hún og hennar flokkur eru strönduð í þessu máli og bjóða upp á mjög óábyrga stefnu. Í morgun voru frambjóðendur frá stjórnarandstöðuflokkunum gestir í Íslandi í bítið. Voru þeir þar spurðir um afstöðu til þeirrar hugmyndir Samfylkingarinnar um að bjóða upp væntanlega 30.000 tonna aukningu í þorski. Þar töluðu þeir í margar áttir, eins og venjulega. Árni Steinar Jóhannsson sagðist vera ósammála þessu, það þyrfti byggðatengingu. Brynjar Sigurðsson sagðist ekki vilja tjá sig um það fyrr en eftir kosningar. Ellert Schram sagði að þetta væri leið markaðarins með göllum hans og kostum. Og þetta eru flokkarnir sem ætla að starfa saman í næstu ríkisstjórn, eftir því sem formaður Samfylkingarinnar hefur sagt að hann stefni að framar öllu öðru, komist hann í þá aðstöðu að ráða för við stjórnarmyndun.

Frá 1984 hafa Íslendinga stýrt sókn í fiskinn í sjónum með kvótakerfi sem gengur út á það að stjórnvöld ákveða leyfilegan heildarafla á hverju ári og hver útgerð fær síðan heimild til að veiða sama hlutfall afla og á árinu á undan. Þetta kerfi hefur tryggt skynsamlega sókn í fiskistofna á Íslandsmiðum og gert sjávarútvegsfyrirtækjunum kleift að haga rekstri sínum þannig að hann skilaði hagnaði. Tillögur frjálslyndra ganga út á sóknarmark, ákveða hve marga daga má sækja sjóinn á hverju ári. Ef hugmyndin er að gera þetta með gamla laginu þar sem öllum er heimilt að sækja sjóinn í td. 200 daga á ári þá er það einfaldlega ótækt. Það er reynsla af slíku kerfi og hún er vond. Tillögur Samfylkingarinnar ganga út á að fara svonefnda fyrningarleið. Þá er kvótakerfinu haldið óbreyttu nema að útgerðirnar þurfa að bjóða í kvótann á hverju ári og greiða afgjald til ríkisins. Þessi tillaga mun þýða erfiða tíma fyrir flest fyrirtæki í sjávarútvegi og sjávarbyggðirnar úti um land verða fljótlega á herljarþröm. Það virðist hafa tekist að koma þeirri hugmynd inn hjá stórum hluta þjóðarinnar að verið sé að gefa útgerðarmönnum tugi milljarða á hverju ári með því að ákveða kvótann. Það er fráleit skoðun. Til að koma í veg fyrir algera kollsteypu á sínum tíma ákváðu yfirvöld að setja umferðarreglur um kvótann. Umferðarreglur úthluta ekki bifreiðum til ökumanna, löggjöf um fiskveiðar úthlutar ekki kvóta. Útgerðarmenn hafa veiðireynslu og upphaflega fengu þeir kvóta á grundvelli hennar. Síðan hafa þeir keypt sinn kvóta af öðrum útgerðum. Hlutverk ríkisins er einungis að framfylgja umferðarreglunum um kvótann. Þeir sem halda því fram að ríkið færi útgerðarmönnum að gjöf milljarða eign í kvóta stunda stjórnmál öfundarinnar.

Frjálslyndi flokkurinn vill taka upp sóknarmarkskerfi í stað aflamarkskerfis. Sóknarmarkskerfi er óhagkvæmt og leiðir til sóunar verðmæta. Það stuðlar að offjárfestingu í skipum, tækjum og búnaði, eykur hættu á ofveiði fiskistofna. Það hefur í för með sér minni gæði afurða, eykur hættu á markaðir erlendis tapist, stuðlar að byggðaröskun, leiðir til brottkasts afla og mun stórskaða efnahag sjávarútvegsins og lífskjör fólks. Frjálslyndir vilja heimila öllum óheftar veiðar með handfærum á smábátum. Með ólíkindum er að framboð sem gerir út á slíkan boðskap mælist með eitthvað fylgi, enda er þetta atlaga að fiskveiðistjórnun á Íslandsmiðum. Afleiðingar stjórnlausra veiða eru margvíslegar; þær leiða til ofveiði fiskistofna, aflaheimildir þeirra smábáta sem fyrir eru verða verðlausar, smábátaútgerðum í landinu verður mismunað komist þessi tillaga til framkvæmda og veðhæfni smábátaútgerðarinnar hrynur og leiðir til gjaldþrots fyrirtækja og fjölskyldna. Frjálslyndi flokkurinn vill taka veiðiheimildir af flestum íslenskum fiskiskipum og láta þau fá sóknardaga í staðinn. Innan Samfylkingarinnar slær forystan úr og í þessum málum og talar um eitt í dag og annað á morgun. Þegar talað er um hversu mjög eigi að fyrna kvótann er talað um tölur allt uppí 10% og niður úr. Kristján L. Möller hefur þó talið sjálfan sig niður í 2,5%. Þeir fá að leika sér strákarnir meðan þeir eru fyrir norðan og láta sér detta margt í hug. En af og til tekur Ingibjörg Sólrún í þá. Hún tók af skarið í Fjarðabyggð, þegar hún sagði, að hæfilegt væri að taka 5-10% af kvótanum á ári og selja á uppboði. Síðan yrði kvótinn veðsettur til 5 ára í senn. Þeir félagarnir Einar Már og Kristján tala sem minnst um þetta hér í Norðausturkjördæmi. Þeim líst ekki á þetta. Þögn þeirra er mikil þegar stefnu Samfylkingarinnar í sjávarútvegsmálum ber á góma. En Ingibjörg hefur lagt línurnar með því sem hún sagði í sjónvarpsþætti í gær. Það á að fyrna kvótann a.m.k. um 5-10%, eða annars virtist henni ekkert umhugað um hversu mjög, það kæmi bara í ljós. Þvílíkur hráskinnaleikur hjá Samfylkingunni þegar rætt er um einn mikilvægasta málaflokk okkar sem hér búum. Fyrningartal Samfylkingarinnar myndi koma harkalega niður á íbúum á landsbyggðinni ef af yrði.

Varðveitum stöðugleikann í sjávarútvegsmálum með atkvæði okkar á laugardaginn. Kjósum Sjálfstæðisflokkinn – Áfram Ísland.